ชื่อเรื่องวิจัย การศึกษาเปรียบเทียบระหว่างการใช้และไม่ใช้เครื่องดูดต่อกับท่อ
ระบาย ทรวงอกในผู้ป่วยบาดเจ็บทรวงอก
เลขทะเบียน 1206
ชื่อผู้วิจัย 1. นายรัฐพลี ภาคอรรถ,
พ.บ.
2. นางสุกัญญา ศรีอัษฏาพร,
พ.บ.
3. นายกฤตยา กฤตยากีรณ,
พ.บ.
4. นายสุวิทย์ ศรีอัษฏาพร,
พ.บ.
วันเดือนปีที่ทำวิจัยสำเร็จ 2548
สถาบันวิจัย คณะแพทย์ศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
บทคัดย่อ
การบาทเจ็บช่องอกเป็นปัญหาทางอุบัติเหตุที่สำคัญของประเทศไทย
โดยที่การรักษาส่วนใหญ่สามารถใส่ได้โดยการใส่ท่อระบายทรวงอกซึ่งในต่างประเทศมีการใช้เครื่องดูดต่อกับท่อระบายในผู้ป่วยทุกราย
แต่ในประเทศไทยยังขาดแคลนทรัพยากรในหลาย ๆ ด้านในทางการแพทย์รวมทั้งเครื่องดูด
จากการสังเกตของคณะผู้ทำวิจัยในการรักษาผู้ป่วยบาดเจ็บทรวงอกโดยไม่ใช้เครื่องดูดพบว่า
ผลการรักษาอยู่ในเกณฑ์ดี ซึ่งยังไม่มีการสรุปหรือระบุให้ชัดเจนมาก่อน
คณะผู้วิจัยจึงดำริทำงานวิจัยชิ้นนี้ขึ้นเพื่อศึกษาเปรียบเทียบผลของการรักษาระหว่างการใช้เครื่องดูดในการรักษาการบาดเจ็บทรวงอกด้วยการใส่ท่อระบาย
โดยการสุ่มแบ่งกลุ่มประชากรที่ใช้ศึกษาออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1
ต่อท่อระบายกับเครื่องดูด และกลุ่มที่ 2 ไม่ต่อกับเครื่องดูด
จากนั้นทำการรักษาตามาตรฐาน จนกระทั่งผู้ป่วยออกจากโรงพยาบาล ระหว่าง มกราคม 2546
ถึง มกราคม 2548 มีผู้ป่วยเข้าร่วมการศึกษานี้ 215 คน อยู่ในกลุ่มที่ 1 จำนวน 107
คน แบะกบุ่มที่ 2 จำนวน 105 คน อายุเฉลี่ย 36.4 ปี ทั้ง 2 กลุ่ม
เป็นกลุ่มประชากรที่มีความคล้ายคลึงกันในด้านข้อมูลพื้นฐาน และการบาดเจ็บ พบว่า
กลุ่มที่ 1 ที่ต่อท่อระบายกับเครื่องดูด มีภาวะแทรกซ้อนสูงกว่า กลุ่มที่ 2
ที่ไม่ได้ต่อเครื่องดูด (14.81% vs.
7.47%) แต่ไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ (P = 0.14)
ในทางกลับกัน กลุ่มที่ 2 กลับใช้จำนวนวันที่ต้องใส่ท้อระบายสั้นกว่า (6.06 vs. 7.63
วัน, P = 0.016)
และต้องใช้การเอกซเรย์น้อยครั้งกว่า ๖4.31 อห. 5.80 ครั้ง, P < 0.01)
เมื่อเทียบกับ กลุ่มที่ 1 โดยมีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ
จึงสามารถสรุปได้ว่า การรักษาการบาดเจ็บทรวงอกด้วยการใส่ท่อระบายนั้น
สามารถทำได้โดยไม่จำเป็นต้องใช้เครื่องดูด เนื่องจากไม่ได้มีภาวะแทรกซ้อนเพิ่มขึ้น
ตลอดจนผู้ป่วยใส่ท่อระบายน้อยวันกว่า และต้องการเอกซเรย์น้อยครั้งกว่า
